Psychoterapia Warszawa

Psychoterapię stosuje się w leczeniu szerokiego spektrum - często występujących bardzo powszechnie - zaburzeń psychicznych. Do najczęściej spotykanych należą nerwice i depresje.

Depresja

O depresji mówi się dziś coraz częściej. Przestała być ona wyimaginowanym i wyszydzanym schorzeniem. Depresja jest bowiem zaburzeniem egalitarnym. Dotyka ludzi niezależnie od ich płci, wieku, wykształcenia, czy stanu posiadania. Ponadto występuje coraz częściej, przez co coraz więcej osób ma z nią bezpośredni, bądź przynajmniej pośredni kontakt.

Depresja jest chorobą afektywną, należącą do schorzeń o skomplikowanej etiologii i symptomatologii, przez co jej terapia jest trudna, długotrwała i niekiedy nie przynosi właściwie żadnych rezultatów. Podziałów depresji jest bardzo wiele. Jedna z podstawowych typologii odwołuje się do jej objawów. W klasyfikacji tej wyróżnia się depresję reaktywną, depresję endogenną oraz depresję maskowania.

Depresja reaktywna jak sama nazwa wskazuje, jest reakcją pojawiającą się na skutek traumatycznych przeżyć. Ta depresja trwa zazwyczaj krótko i charakteryzuje się mniejszym niż depresja ednogenna (ale i tak bardzo silnym) nasileniem objawów. Jej leczenie obejmuje przede wszystkim oddziaływania psychoterapeutyczne. Warto zaznaczyć, iż w przypadku depresji reaktywnej, psychoterapia przynosi zazwyczaj zadawalające rezultaty.

Dużo trudniej leczy się depresję endogenną. Ten rodzaj depresji, również może wystąpić jako reakcja na niekorzystne wydarzenia życiowe. Często jednak, depresja endogenna pojawia się w życiu człowieka cyklicznie, jej pochodzenie jest niejasne - podejrzewa się tutaj czynniki biologiczne, być może również genetyczne. W leczeniu depresji endogennej, oddziaływania psychoterapeutyczne są zazwyczaj niewystarczające, przez co muszą być wspierane farmakoterapią.

Osoby, które nie są w stanie poradzić sobie z bieżącymi wydarzeniami, zapadają na depresję maskowania. Ten rodzaj depresji charakteryzuje się najbardziej nietypowymi objawami i przebiegiem. Osoby cierpiące na depresję maskowania, uskarżają się często na zaburzenia pamięci, bóle głowy, problemy związane z funkcjonowaniem układu trawiennego oraz wiele innych dolegliwości psychosomatycznych.

Nerwica

Jeśli chodzi o nerwice, warte podkreślenia jest to, iż zaburzenia nerwicowe swoją etiologię mają bardzo często w środowisku. Bierze się to stąd, iż powstają one jako reakcja na sytuacje trudne, czyli takie, które prowadzą do dezorganizacji zachowania człowieka, kiedy wszystkie sposoby radzenia sobie z zastałymi sytuacjami, okazały się w określonym przypadku nieskuteczne. Wyróżnia się zazwyczaj dwa rodzaje sytuacji nerwicowych: sytuacje traumatyczne oraz sytuacje subtraumatyczne. Te pierwsze zachodzą w związku z silnym, jednorazowym urazem, który wywołuje lęk. W przypadku sytuacji subtraumatycznych dochodzi natomiast do kumulowania się negatywnych doświadczeń i związanych z nimi emocji.

Zaburzenia nerwicowe, powstają na skutek procesu uczenia się, który zachodzi w warunkach, niesprzyjających prawidłowej pracy układu nerwowego. Na przykład zdaniem I. Obuchowskiej, wyróżnić można trzy mechanizmy uczestniczące w powstawaniu nerwicy.

Pierwszym z nich jest mechanizm odruchów bezwarunkowych. Prowadzi on do tego, iż na szkodliwe bodźce bezwarunkowe osoba odpowiada reakcjami wegetatywnymi, takimi jak płacz czy ból głowy. Początkowo, reakcje te są skutkiem przeciążenia centralnego układu nerwowego. Jeśli jednak, w związku z długotrwałym działaniem czynników patogennych, dojdzie do ich wzmożenia, a następnie do reagowania w ten sposób na wszystkie sytuacje trudne, mamy do czynienia z nerwicą.

Drugi mechanizm, mechanizm odruchów warunkowych, opiera się na wyuczeniu zachowań nerwicowych przez skojarzenie bodźca bezwarunkowego szkodliwego z bodźcem obojętnym. Takie uczenie sprowadza się więc do wzmacniania określonego zachowania.

Trzecim mechanizmem, jest mechanizm modelowania. Osoba obserwująca zachowania nerwicowe, przejmuje je, następnie utrwala u siebie i przenosi na inne sytuacje.

^ do góry